Πίπτει χιών (συνέχεια)

ΠΙΠΤΕΙ ΧΙΩΝ! (Συνέχεια)

Το τζάκι είναι αδηφάγο! ΄Οσο βάζεις ξύλα τόσο περισσότερα ζητά, γι αυτό χρειάζεται σύνεση αφού η ζεστασιά δεν φαίνεται να είναι συνάρτηση της ποσότητας των ξύλων που καις αλλά του ρυθμού με τον οποίο τροφοδοτείς την πυρά! Αυτές τις σκέψεις έκανα δίπλα από το τζάκι της καφετέριας στην περιοχή ΄Εγκωμης Λευκωσίας τις οποίες ο φίλοςμου ο Βάκης διέκοψε λέγοντάς μου:

-          Το χιόνι σταμάτησε!

-          Καλά στη Λευκωσία βρισκόμαστε. Τί περίμενες να στοιβάξει δυο μέτρα χιόνι;

-          Μου άρεσε να το βλέπω και ήθελα να συνεχίσει για λίγο ακόμη!

-          Τα ωραία πράγματα δεν διαρκούν για πολύ δυστυχώς! Βλέπεις και ο καφές μας πάει να τελειώσει!

-          Αυτό το μπισκοτάκι του καφέ θα το πάρω μαζί μου όταν θα φύγουμε και θα το ρίξω στα πετεινά του ουρανού που παγώνουν στο κρύο και δυσκολεύονται να βρουν τροφή!

-          Μπράβο Βάκη! Μου θύμισες και πάλι τα φοιτητικά μας χρόνια, εκεί που χιόνιζε από το Δεκέμβριο μέχρι το Μάρτιο!

-          Ναι βαριόμασταν το χιόνι και περιμέναμε πωςκαι πως να τελειώσει ο χειμώνας!

-          Είπες για τα πετεινά του ουρανού και θυμήθηκα το φοιτητικό πάρκο. Το πάρκο που περιβαλλόταν από τη φιλοσοφική σχολή, τη σχολή μαθηματικών επιστημών, το εθνογραφικό μουσείο και το εθνικό θέατρο.

-          Το εθνικό θέατρο βρισκόταν ένα τετράγωνο πιο πέρα!

-          Εντάξει δεν δίνουμε και οδηγίες σε κάποιο για να πάει εκεί! Λοιπόν σ αυτό το πάρκο, το δημαρχείο είχε στήσει πάνω σε πασσάλους μικρά σπιτάκια για να καταφεύγουν εκεί τα πουλιά να προστατεύονται από το χιόνι. Θυμάμαι μια καλοντυμένη ηλικιωμένη κυρία που ερχόταν εκεί σχεδόν καθημερινά γύρω στις δέκα και έβαζε ψωμάκια στα σπιτάκια των πουλιών! Φρόντιζε για τα πετεινά του ουρανού!

-          Σ εκείνο το πάρκο είχε ένα κατηφορικό σημείο όπου σχηματιζόταν πάγος και πολύς κόσμος γλυστρούσε κι έπεφτε κάτω. Την έπαθα κι εγώ εκεί!

-          Θυμάσαι πως όσοι έπεφταν κάτω πετάγονταν αμέσως πάνω λες και είχαν κάνει κάτι κακό που δεν έπρεπε να έχει διάρκεια;

-          Ναι αλλά γιατί αυτή η συμπεριφορά;

-          Είναι ψυχολογικό! Ο άνθρωπος θέλει να είναι πάντα όρθιος! Αν έπεφτε κάποιοος και χρειαζόταν βοήθεια να σηκωθεί έπρεπε να ξέρεις πως να βοηθήσεις διαφορετικά θα βρισκόσουν κι εσύ κάτω μαζί του!

-          Ναι δοκίμασα μια φορά και βρέθηκα κι εγώ κάτω!

-          Θυμάμαι μια χρονιά με πολύ βαρύ χειμώνα που παρολίγο να βάλουμε φωτιά! ΄Ημουν με το Ρένο στη νέα πόλη και χιόνιζε ακατάπαυστα. Οι δρόμοι είχαν κλείσει και οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν. Μας κατέβηκε τότε να πάμε στη φοιτητική εστία όπου έμενε ο Ρένος με τα πόδια. ΄Εμενε σε προάστειο της παλιάς πόλης. Ξεκινήσαμε λοιπόν και έπρεπε να ακολουθήσουμε καθορισμένη διαδρομή χωρίς «συντόμια». ΄Οπως ξέρεις η νέα πολή ήταν διχοτομημένη από μια σιδηροδρομική γραμμή και όλοι έπρεπε να περάσουν από μια δίοδο κάτω από τις γραμμές του τρένου. ΄Υστερα ήταν ο ποταμός και έπρεπε να περάσεις από τη γέφυρα εκτός κι αν κολυμπούσες! Το κρύο ήταν αφόρητο. Το χιόνι γινόταν πάγος στους ώμους μας και στο μούσι του Ρένου! Τα πόδια μας είχαν βραχεί από το νερό που εισχωρούσε μέσα στις μπότες μας. Με χίλια βάσανα, μετά από πέντε περίπου ώρες, φτάσαμε στο δωμάτιο του Ρένου. Η κεντρική θέρμανση ήταν κλειστή, την έκλειναν τότε δυο-τρεις ώρες το απόγευμα. Βάλαμε το σίδερο στην πρίζα όχι για να σιδερώσουμε αλλά για να ζεσταθούμε! Τίποτα όμως! Τότε πήραμε μια λεκάνη από αλουμίνιο και ανάψαμε μέσα εφημερίδες και χαρτόνια! Σε μια στιγμή βλέπω να καίγεται το μαξιλάρι του Ρένου. Είχε αρπάξει φωτιά! Το σβήσαμε και στο μεταξύ ξεκίνησε κι η θέρμανση οπότε βρεθήκαμε κι οι δυο να καθόμαστε στο σώμα της θέρμανσης!

Κ.Α.Χ.

24.2.2015