Ειρήνη καλωσόρισες

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ

     « Οι Κυπριακές Αερογραμμές αγγέλλουν άφιξη του αεροπλάνου τους της πτήσης τριακόσια…». Διακόπτουν τα δυνατά μεγάφωνα το μουρμουρητό των επιβατών που περιμένουν πίνοντας τον καφέ τους. Η μελωδική γυναικεία φωνή της σπίκερ επαναλαμβάνει το ίδιο στα αγγλικά και με επαναφέρει στον εαυτό μου, στο αεροδρόμιο Λάρνακας όπου οι ανεμιστήρες στο ταβάνι μάταια αγωνίζονται να δροσίσουν λίγο την ατμόσφαιρα.

     ΄Ένα παγερό ρίγος με διαπερνά και ένας κρύος ιδρώτας λούζει το μέτωπό μου παρόλο που είναι Αύγουστος και καίνε και οι πέτρες από την αφόρητη ζέστη. Αυτό μου συμβαίνει κάθε φορά που ακούω τον τρομερό εκείνο διαπεραστικό θόρυβο των μηχανών του αεροπλάνου γιατί μου φέρνει στο νου τις μέρες εκείνες του καλοκαιριού του 74. ΄Ήταν τότε που ζήλευα τα σκουλήκια γιατί τρυπώνουν στη γη, ήταν τότε που ήθελα να ήμουν τυφλοπόντικας να τρυπώσω κάτω από καμιά πέτρα, ήταν τότε που τα τούρκικα βομβαρδιστικά σκορπούσαν το θάνατο με τις βόμβες τους που έσκαγαν και κάλυπταν με φωτιά την ατάραχη γη μας και έκαναν τη ζέστη ακόμα πιο αφόρητη. Τίποτα άλλο δεν ακουγόταν στη βουβή ατμόσφαιρα που σιωπούσε με μια θλιμμένη σιωπή, παραπονιάρικη, εκτός από τις εκρήξεις και τον καταραμένο εκείνο θόρυβο των μηχανών των αεροπλάνων. Και στο διάλειμμα αυτού του πύρινου σατανικού έργου όταν η αυλαία του μαύρου καπνού κάλυπτε τη σκηνή, δειλά-δειλά δοκίμαζαν μερικά τζιτζίκια να ξαναρχίσουν το μονότονο τραγούδι τους σαν τα βιολιά κάποιας ορχήστρας πριν από το κονσέρτο. Και τη στιγμή που άρχιζες να νοιώθεις ξανά τις πραγματικές σου διαστάσεις, γιατί σ’ εκείνους τους τρομερούς βομβαρδισμούς ο άνθρωπος μαζεύεται όσο περισσότερο μπορεί και συνάμα μαζεύει και τη σκέψη του και χάνει την έννοια του χώρου, και το αίμα σου να κυλά στις φλέβες ξανά, να και πάλι εκείνος ο αμείλικτος θόρυβος των μηχανών των αεροπλάνων. Πάλι η σιωπή και το μάζεμα.

     Ασυναίσθητα εδώ στο αεροδρόμιο Λάρνακας ακούγοντας το αεροπλάνο να προσγειώνεται άρχισα πάλι να μαζεύομαι και να αναζητώ με το βλέμμα μου κάποια γωνιά για τον τυφλοπόντικα. Το ξέρω πως από την πόρτα του αεροπλάνου θα βγει κόσμος, οι επιβάτες και όχι βόμβες γεμάτες φωτιά και καταστροφή ου αυτοκτονώντας θέλουν να πάρουν μαζί τους όσο μπορούν περισσότερες ζωές. Το ξέρω πως θα φανείς και εσύ στην πόρτα του αεροπλάνου με το ζωγραφισμένο σου χαμόγελο στα χείλη που θα σβήσει απαλά-απαλά αφού πρώτα γεμίσει το καθετί γύρω σου με χαρά, θα υψώσεις το χέρι σου να με χαιρετίσεις κουνώντας τα δάχτυλά σου σαν να παίζουν την πιο χαρούμενη μελωδία στο πιάνο που μόνο εγώ ακούω και πως το βλέμμα μας θα ενωθεί με μαθηματική ακρίβεια που τη ζηλεύει και ο καλύτερος μαθηματικός. ΄Όμως ο κρύος ιδρώτας εξακολουθεί να λούζει το μέτωπό μου…

     Τώρα που το βλέμμα μας έγινε ένα, τώρα που το ξέρω πως απόψε η Κύπρος ολόκληρη θα είναι το κρεβάτι μας και θα σε αγαπώ από τη Μόρφου μέχρι το Βαρώσι και δεν θα μπορεί κανείς να μας κλέψει τούτη την ομορφιά, το ξέρω πως αυτό το ρίγος και ο ιδρώτας δεν είναι για το θόρυβο των μηχανών του αεροπλάνου. Είναι από το θρήνο μιας μάνας που έχανε το γιο της εκείνο το πρωινό της 15ης του Ιούλη που τα μαύρα γεράκια της προδοσίας άρχισαν να ξεσχίζουν το κορμί του λαού μας. Είναι από την περήφανη ομορφιά μιας νέας γυναίκας της οποίας ο άντρας από το κρεβάτι της χαράς και του έρωτα σηκώθηκε ένα πρωινό του καλοκαιριού του 74 και ακόμη δεν ξαναφάνηκε. Είναι από το αγέλαστο πρόσωπο ενός ορφανού που στη μνήμη του ξεθωριάζουν δυο μορφές και το κάστρο της Κερύνειας. Είναι από τα άδεια χέρια ενός γέροντα που η βαθιά αυλακιά που χάραξε ο Αττίλας στη γη του δεν τον αφήνει να ξαναχαιδέψει το ξανθό στάρι του χωραφιού του.

     Τώρα που έσμιξαν και τα χέρια μας να το ξέρεις πως δεν θα αφήσουμε τα μαύρα κοράκια να πετάξουν πάνω από το γαλάζιο ουρανό μας, ούτε τον Αττίλα να οργώνει τη γη μας. Να το ξέρεις πως σε τούτη εδώ τη φωλιά που λέγεται Κύπρος θα ξανάρθουν τα άσπρα περιστέρια.

-         Ειρήνη καλωσόρισες!


K.A.X.

     (Κωνσταντίνος Α. Χατζηπαύλου)

     ( Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ την Κυριακή 17.7.1977)