΄Ενας Αρειανός στην αυλή
Της Σίλια Φρέμλιν (Μετάφραση Κωνσταντίνος Α. Χατζηπαύλου)
---------------------------------------------------------------------------------------
Ελάτε πέστε μου τι θα κάνατε. Δεν υπάρχει λόγος να μου απαντήσετε αμέσως. Σκεφτείτε πρώτα όπως ακριβώς έκανα κι εγώ. Θυμηθείτε μόνο πως μόλις είχα ξυπνήσει από τον πρώτο βαθύ ύπνο γιατί είχαμε επίσκεψη από τους Χάρπερσον και παίζαμε χαρτιά μέχρι τα μεσάνυχτα. ΄Ετσι το μυαλό μου κουρασμένο δεν έπαιρνε αμέσως στροφές.
Για να ξυπνήσω κούνησα το κεφάλι μου μερικές φορές, έτριψα τα μάτια, άναψα το φως δίπλα στο κρεβάτι και κοίταξα τη γυναίκα μου τη Παμ να κοιμάται ακόμη ήσυχα. Ούτε σεισμός δεν μπορεί να ξυπνήσει όταν κοιμηθεί και η τρομαγμένη φωνή της ξανθής, όμορφης γειτόνισσας μέσα στη νύχτα ηχούσε μάλλον νανουριστικά.
Λοιπόν έπρεπε να πάρω αμέσως μια απόφαση. Θα μπορούσα αν ήθελα να ξυπνήσω τη Παμ και να της ψιθυρίσω. "Αγάπη μου... η Σέιλα Κέρτις τηλεφώνησε πως στην αυλή της βρίσκεται ένα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο. Τι να κάνω".
Πέστε μου πως θα αντιδρούσε η γυναίκα σας σε κάτι τέτοιο. Εγώ μπορώ αμέσως να σας πω τι θα έλεγε η Παμ. " Ω μα το Θεό Τζον", θα έλεγε με δυσφορία και νεύρα. " Βούλωσε το και κοιμήσου! Σου είπα ψες να μην τρως τόσο βαρετά φαγητά". Και θα το έριχνε και πάλι στον ύπνο πριν τελειώσει την πρότασή της.
Γι' αυτό δεν είχα άλλη επιλογή.
- ΄Ερχομαι αμέσως- ψιθύρισα στο ακουστικό και βγήκα αθόρυβα από το κρεβάτι, φόρεσα τη ρόμπα μου πάνω από τος πιτζάμες και τις παντούφλες μου. Περπατώντας στα δάκτυλα των ποδιών μου βγήκα από το δωμάτιο. Με ακολουθούσε η ρυθμική αναπνοή της γυναίκας μου μέχρι που κατέβηκα τη σκάλα και μετά δεν ακουγόταν τίποτα. Το σπίτι όταν έκλεισα την πόρτα ήταν ήσυχο σαν τάφος.
Μετά σκέφτηκα κάτι άλλο και η σκέψη στριφογύριζε στο κεφάλι μου. ΄Ηταν όμως πολύ αργά.
΄Εξω το φεγγάρι, το μισοφέγγαρο για την ακρίβεια, ήταν ψηλά. Φαινόταν σαν να ξάπλωνε ανάσκελα στο σκοτεινό αλλά καθαρό ουρανό. Προσέξατε πως το φεγγάρι σ' αυτό το διάστημα της νύχτας έχει κάποια παράξενη κλίση. Κάποτε όταν ήμουν μικρός νομίζω πως κατάλαβα το γιατί. Γι' αυτό ένοιωσα συγκινημένος που τα πράγματα εξακολουθούν να είναι τα ίδια από τότε, παρόλο που μου διαφεύγει τώρα η εξήγηση που βρήκα.
΄Ισως αυτό να σας κάνει να νομίζετε ότι βγήκα από το θέμα μου, έτσι δεν είναι, σαν να έγινα πάλι παιδί, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Το μέγεθος του φεγγαριού εκείνη τη νύχτα και ο χρόνος της εμφάνισής του στον ορίζοντα ήταν πολύ σημαντικότερα στοιχεία, πολύ πιο σημαντικά, απ' ότι θα μπορούσα να φανταστώ καθώς πήγαινα προς το σπίτι της Σέιλα. Το ωραία περιποιημένο μπροστινό μέρος της αυλής που στο φως της μέρας μου φαινόταν τόσο γνώριμο, τώρα μου φαινόταν κάπως παράξενο, γεμάτο μυστηριώδεις θάμνους που έτσι με το θαμπό τους χρώμα φαίνονταν τουλάχιστο διπλάσιοι απ' ότι τη μέρα.
Ακριβώς τότε ακούγοντας το θόρυβο που έκαναν οι παντούφλες μου στο πλακόστρωτο, άρχισα να διερωτώμαι σοβαρά. Τι στο διάβολο κάνω. Μέχρι τότε βρισκόμουν σε κατάσταση ελαφριού σοκ που αισθάνεται ο καθένας όταν βρεθεί σε μια κατάσταση που δεν φανταζόταν πως είναι δυνατό να συμβεί . Απλούστατα δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όμως ορίστε.
Δεν εννοώ το αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο. Φυσικά σαν λογικός άνθρωπος αμέσως απέρριψα τη δυνατότητα να βρω ιπτάμενο δίσκο στην αυλή της Σέιλα. ΄Ομως έτσι το μυστήριο γινόταν πιο ελκυστικό, πιο παράξενο, αν το σκεφτείτε καλύτερα. Τι έπαθε η Σέιλα να με καλεί με έτσι ανόητο τρόπο. Και γιατί ακριβώς εμένα ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Τάσο αργά τα μεσάνυχτα. Τι σκοπεύει. Μήπως τρελάθηκε.
Με την ιδέα αυτή ανατρίχιασα. ΄Ολοι ξέρουν πως η Σέιλα παραπονιόταν συνεχώς πως ο σύζυγός της, ο Μπράιαν, θα τη βάλει στο άσυλο. ΄Ομως πολλές γυναίκες το λέγουν αυτό λες και το απολαμβάνουν, γέρνοντας και κλαίγοντας στους ώμους οποιουδήποτε έχει διάθεση να τις ακούσει. Πάντως δεν είναι καθόλου ευχάριστο όταν καμιά φορά αντιληφθείτε πως όλα αυτά τα δάκρυα και η ηθοποιία μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Ενώ αμφιταλαντευόμουν μπροστά στο σπίτι της Σέιλα συνειδητοποίησα πως συμβαίνει κάτι το παράξενο. Πως όλα τα παράθυρα είναι σκοτεινά. Είναι δυνατό μια γυναίκα τόσο τρομαγμένη όπως είναι η Σέιλα να σβήσει όλα τα φώτα. Και γιατί δεν βγήκε να με συναντήσει ή τουλάχιστο να μου φωνάξει από κανένα παράθυρο. Τρελή ή με σώας τας φρένας μετά από ένα τέτοιο τηλεφώνημα έπρεπε να με περιμένει.
΄Η μήπως όλα αυτά ήταν καμιά φάρσα. Μια έξυπνα στημένη φάρσα με κανένα κακόβουλο άγνωστο σκοπό. Θα ήταν ψεύτικη ταπεινοφροσύνη να προσποιηθώ πως ποτέ δεν μου πέρασε η ιδέα ότι η Σέιλα ήταν ερωτευμένη μαζί μου. ο ώμος μου ήταν ένας από εκείνους πάνω στους οποίους έκλαιγε συχνά η Σέιλα και ξέρετε εσείς από γυναίκες. μήπως σκάρωσε όλη αυτή την ιστορία για τον ιπτάμενο δίσκο για να με φέρει στο σπίτι της τη στιγμή που ο αμαρτωλός της σύζυγος τριγυρνούσε κάπου αλλού. Να με βάλει στο σπίτι της και ύστερα με τη δικαιολογία πως αυτό το μυστήριο αντικείμενο φαίνεται καλύτερα από πάνω και να με οδηγήσει στο υπνοδωμάτιό της.
Εντάξει. Εδώ είμαι. Και μετά. Πως θα παίξει την επόμενη σκηνή... τη σκηνή κατά την οποία θα πρέπει να με οδηγήσει με εύθυμο τρόπο με την ελπίδα ότι θα γελάσουμε... ότι πρόκειται για φάρσα. δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός πως δεν φοβάται και δεν τρέχει να με συναντήσει.
κατατρομαγμένη.
- Κοίταξε, κοίταξε!- θα μου ψιθυρίσει με τρομαγμένη φωνή, δείχνοντας προς μια γωνιά του κήπου-. Βλέπεις εκείνο το μεγάλο αντικείμενο που αναβοσβήνει με πρασινωπή ανταύγεια. Μα το Θεό θα έχει εκεί στην κορυφή διάμετρο μεγαλύτερη από ένα μέτρο. Περίμενε λίγο τα μάτια σου δεν συνήθισαν ακόμη στο φως. Είναι το πιο παράξενο χρώμα που είδα ποτέ μου. ΄Ετσι μπορεί να είναι μόνο το χρώμα που έρχεται από το διάστημα! Στο ορκίζομαι πως κάτι τέτοιο δεν ξαναείδα! Δεν είναι εντυπωσιακό. Ας πλησιάσουμε.
Βήμα-βήμα προχωρούμε πάνω στο βρεγμένο γρασίδι οπότε βγάζει μια κραυγή. "Τρέξε! Βλέπω κάτι πλάσματα. Τρέξε Τζον, τρέξε! Μα το Θεό θα μας φτάσουν! Πάμε στο σπίτι. Κλείσε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες!''
Αυτό ή κάτι παρόμοιο. δεν είμαι σίγουρος αν η Σέιλα παρακολουθεί αυτού του είδους τα προγράμματα στην τηλεόραση, αλλά στο κάτω-κάτω δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κάτι τέτοιο.
Φυσικά υπάρχει και άλλος τρόπος, πολύ πιο απλός για ένα τέτοιο ρόλο. ΄Ισως να διαλέξει αυτό.
- Τζον, αχ Τζον, αν έφτανες δυο λεπτά νωρίτερα! ΄Εφυγε! Απλούστατα έφυγε! το είδα με τα μάτια μου. Απογειώθηκε κάθετα από τη γη ( ξέρει η Σέιλα για κάθετη απογείωση!) και μετά άλλαξε κατεύθυνση με γωνία σχεδόν ενενήντα μοιρών και ακολούθησε νότια πορεία ( ή νοτιοανατολική το ίδιο κάνει) με απίθανη ταχύτητα και σε μερικά δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. ΄Ελα να σου δείξω πως το γρασίδι είμαι πατημένο!
Κι' έτσι στο λιγοστό φως, κεφάλι με κεφάλι, ψάχνουμε για ανύπαρκτα ίχνη.
Χαμογελώντας στον εαυτό μου, περίεργος να μάθω ποια επιλογή θα ακολουθήσει, πήγα γύρω από το σπίτι από το πλακόστρωτο και άνοιξα την πόρτα που οδηγεί στο πίσω μέρος της αυλής.
Μπήκα και στάθηκα κατάπληκτος. Βρισκόμουν μπροστά από ένα μεγάλο λάκκο διαμέτρου δυο -δυόμισι μέτρων, γύρω από τον οποίο ήταν πεταμένα χώματα.
Ο πυθμένας ήταν άβαθος και ανώμαλος, μόλις είχε σκαφτεί.
Για λίγο στεκόμουν εκεί ακίνητος, χωρίς να πιστεύω το τι βλέπω και με το μυαλό μου μπλοκαρισμένο. Θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να ανοίξει το λάκκο αυτό ένα ον από το διάστημα. Αυτό προς στιγμή δεν μπορούσα να το διαλευκάνω.
Μετά υποκινούμενος από περιέργεια, σαν ρομπότ,άρχισα να πηγαίνω γύρω από το λάκκο, να σκύβω και να κοιτάζω σαν αρπακτικό πτηνό αναζητώντας κάτι το άγνωστο. Αναζητώντας να βρω κάποια λύση για το πρόβλημα αυτό, αλλά επειδή πάλι δεν ήξερα ακριβώς τι ζητούσα, έδειχνα πολύ συγχυσμένος.
΄Ενα κομματάκι γυαλιού που έλαμπε στο φως του φεγγαριού, κανένα πετραδάκι, η σκιά της περίφραξης του σπιτιού, όλα αυτά τα πράγματα είχαν μια παράξενη δύναμη που μου την έδινε στο κεφάλι που ήθελε να σπάσει από το άγνωστο. Σε μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσα να δω πράσινους ανθρώπους να χορεύουν γύρω και να τραγουδούν στο αυτί μου...
***
Φαινόταν σαν α είχαν περάσει ολόκληρες ώρες, ενώ στην πραγματικότητα είχαν περάσει μερικά λεπτά και έφτασε η αστυνομία. Σε μερικά λεπτά ξέθαψαν από το λάκκο το πτώμα του Μπράιαν και σε λίγο άρχισαν να με ανακρίνουν. Η Σέιλα θα τους είχε τηλεφωνήσει όταν βεβαιώθηκε πίσω από κανένα σκοτεινό παράθυρο, πως είχα αφήσει στο μαλακό γρασίδι τα ίχνη μου. Σίγουρα θα γελούσε από μέσα της ακούγοντας με να ανακατεύω τα λόγια μου με ιπτάμενα αντικείμενα. Μετά είχε μόνο να πει πως την ξύπνησαν κάποιες παράξενες κραυγές που έρχονταν από την αυλή.
΄Εξυπνο. χωρίς αμφιβολία. αλλά όχι αρκετό (έτσι τουλάχιστο ελπίζω). Της διέφυγε μια λεπτομέρεια. ΄Οτι ήταν αδύνατο για οποιοδήποτε άνθρωπο, όση δύναμη και να έχει, να ανοίξει τόσο μεγάλο λάκκο σε δυο0τρεις ώρες που πέρασαν από την ώρα που έφυγαν οι Χάρπερ με τους οποίους παίζαμε χαρτιά μέχρι την ώρα που με βρήκε η αστυνομία να στέκομαι πάνω από τον τάφο του Μπράιαν.
Φυσικά, αντιλαμβάνομαι πως η Σέιλα δεν θα μπορούσε να ξέρει πως παίζαμε χαρτιά εκείνο το βράδυ αλλά θα μπορούσε να το εξακριβώσει.
Γιατί έπρεπε να ήξερε ότι για να ανοιχτεί ένας τέτοιος λάκκος χρειάζονταν τουλάχιστο δυο άνθρωποι να σκάβουν από τη δύση του ήλιου μέχρι να φύγει και το φεγγάρι και μάλιστα ο ένας τους να είναι χειροδύναμος.
Θα είναι ενδιαφέρον όταν όλα αυτά φτάσουν στις εφημερίδες να μάθουμε ποιος ώμος από όλους εκείνους στους οποίους έγερνε και έκλαιγε η Σέιλα ήταν τόσο δυνατός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου