Ιστορίες της ζωής μου
Ο Ντράγκαν
Στην οδό Ρήγα Φεραίου στο Βελιγράδι, εκεί κατά την πρόσφατη επίσκεψη του αποκάλυψε αναμνηστική πλάκα ο ΄Έλληνας Πρωθυπουργός, υπάρχει ένα εστιατόριο με μεγάλο κήπο, το «Πάρκο».
Εμείς οι φοιτητές το βλέπαμε καθημερινά αλλά απ’ έξω! Σε ένα άλλο δρόμο εκεί κοντά είναι ένα φοιτητικό εστιατόριο και έτσι κάθε βράδυ περνούσαμε έξω από το «Πάρκο» και κοντοστεκόμασταν λιγάκι να ακούσουμε κανένα τραγούδι. Μετά από τη φασολάδα ή τη λαχανόσουπα του φοιτητικού εστιατορίου ερχόταν η μουσική του «Πάρκου» κάπως αταίριαστο συμπλήρωμα, σαν αριστοκρατικό καπέλο στο κεφάλι ενός κουρελιάρη.
Το «Πάρκο» βλέπετε, ήταν ας πούμε αριστοκρατικό εστιατόριο με τιμές που δεν τις σήκωνε το φοιτητικό βαλάντιο που το γέμιζε μόνο η φοιτητική υποτροφία την οποία οι φοιτητές αποκαλούσαν «θερμίδες για τη διατήρηση στη ζωή της ομάδας ανθρώπων που αποτελούν το φοιτητόκοσμο» και πολύ σπάνια καμιά χαμηλή ενίσχυση από το σπίτι, κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα.
Εκείνη τη χρονιά, το 1974, μετά την τουρκική εισβολή και την προσφυγοποίηση οι «χρηματικές ενέσεις» από την Κύπρο σταμάτησαν και έτσι έμεινε μόνο η υποτροφία και λιγόστευαν οι ελπίδες ότι θα μπορούσαμε να δούμε από μέσα το «Πάρκο» και να ακούσουμε από κοντά τις τραγουδίστριες.
΄Όμως παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες εκείνης της χρονιάς η μοίρα το ήθελε να γίνουμε όλη η παρέα τακτικοί θαμώνες του «Πάρκου». Δυο συγκυρίες συνέβησαν παράλληλα και άνοιξαν οι πόρτες του «Πάρκου».
Ο Αντρέας από την Αμμόχωστο που δεν ήξερε τότε αν οι δικοί του βρισκόντουσαν στη ζωή ξεκίνησε για τη Σουηδία για δουλειά. Σπούδαζε με δικά του λεφτά και έπρεπε να εξασφαλίσει με τη δουλειά του Καλοκαιριού τα προς το ζην για ολόκληρη την ερχόμενη ακαδημαϊκή χρονιά. Στις αρχές του Οκτώβρη γύρισε πίσω με τις τσέπες του γεμάτες Σουηδικές κορώνες!
΄Ένα βράδυ στη διάρκεια μιας εκδήλωσης που κάναμε στην Πανεπιστημιακή Λέσχη Διεθνούς Φιλίας για την Κύπρο με στόχο τη διαφώτιση και τη συλλογή οικονομικής βοήθειας για τους Κύπριους πρόσφυγες, πλησίασε την παρέα μας ένας ψηλός, ξανθός Γιουγκοσλάβος .
- Ονομάζομαι Ντράγκαν, αυτοσυστήθηκε και ρώτησε. Είστε ΄Έλληνες?
- Ναι.
- Από την Κύπρο?
- Μάλιστα.
- Πήγα και εγώ στην Κύπρο. Στη Φαμαγκούστα και τη Λίμασολ. ΄Έφαγα και εκείνο το τυρί σας το χα... Πως το λεν?
- Χαλούμι, απάντησε με μια φωνή όλη η παρέα δείχνοντας πόσο μας έλειπε εκείνο το χαλούμι.
Ο Ντράγκαν κάθισε και άρχισε να μας διηγείται πως βρέθηκε στην Κύπρο. ΄Ήταν ναυτικός και το πλοίο του έπιανε δυο φορές το μήνα Λεμεσό ή Αμμόχωστο. Προσπαθούσε να θυμηθεί ονόματα εστιατορίων και καφενείων της Λεμεσού και της Αμμοχώστου, ονόματα Κυπρίων που γνώρισε. Περισσότερο όμως θυμόταν τα ονόματα των μπαρ της Λεμεσού όπου τρέχουν συνήθως οι ναυτικοί μόλις το πλοίο τους πιάσει στεριά
Ο Ντράγκαν ήταν κατενθουσιασμένος που μας γνώρισε και στεναχωρήθηκε το ίδιο μαζί μας όταν του είπαμε για την κατάληψη της Αμμοχώστου από τους Τούρκους εισβολείς και τους Κύπριους πρόσφυγες.
- Μην απελπίζεστε παιδιά! Ο κόσμος δεν μπορεί να πάει προς τα πίσω. Θα ξαναγυρίσετε στην Αμμόχωστο και τώρα που σας γνώρισα θα έλθω να σας επισκεφθώ. ΄Όμως δεν ταξιδεύω ξανά με πλοίο. Από τότε που κινδυνέψαμε να χαθούμε και το σαπιοκάραβό μας βούλιαξε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε βαπόρι. Μας εξήγησε πως εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναυτικού και ότι έγινε γκαρσόνι. Τώρα εργάζεται στο «Πάρκο».
Φαίνεται ότι η έκπληξη μας ήταν ολοφάνερη γιατί ο Ντράγκαν πρόσθεσε αμέσως.
- Να περάσετε από εκεί και θα τα βολέψουμε. Ξέρω από φοιτητές. Δεν είναι ανάγκη να φάτε. Θα παραγγείλετε μόνο ποτά. Και το πρώτα από μένα.
Το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε όλη η παρέα στο «Πάρκο». Η γνωριμία με τον Ντράγκαν και οι Σουηδικές κορώνες του Αντρέα ήταν το εισιτήριο.
Ο Ντράγκαν μας υποδέχτηκε μετά μουσικής. Μόλις μας είδε να μπαίνουμε έτρεξε στην ορχήστρα και είπε.
- Οι φίλοι μου είναι ΄Έλληνες. Είναι από την Κύπρο.
Η ορχήστρα τότε άρχισε να παίζει τα «Παιδιά του Πειραιά» και αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν το μόνο ελληνικό τραγούδι που ήξερε. Με αυτό μας υποδεχόταν κάθε φορά που μπαίναμε στο «Πάρκο» και με το ίδιο μας καληνύχτιζε το βράδυ όταν περιμέναμε τον Ντράγκαν να σχολάσει και να φύγουμε μαζί.
Τότε είχα ένα παλιό αυτοκίνητο, ένα «σκαθαράκι» σαράβαλο που το πήρα από τη Γερμανία 150 λίρες από ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων κοντά στο Μόναχο.
Ο Ντράγκαν αφού γνωριστήκαμε καλά και γίναμε φίλοι μου έγινε κολλιτσίδα για το αυτοκίνητο. Γνώριζε τότε τη Βέρα που έγινε αργότερα γυναίκα του και το θεωρούσε σπουδαία υπόθεση να πηγαίνει με το αυτοκίνητο να την παίρνει από το σπίτι να φεύγουν και να τους βλέπει όλη η γειτονιά.
΄Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι του δάνειζα το αυτοκίνητο. Δεν ήταν τίποτα το παράξενο. Εκείνο το παλιό «Φολξβάγκεν» το οδήγησε το μισό Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου! Η μοίρα του μάλιστα του το είχε γραμμένο να μείνει στο Πανεπιστήμιο. Λίγους μήνες πριν τελειώσω τις σπουδές μου το αυτοκίνητο χάλασε και το εγκατέλειψα στην αυλή της Σχολής.
Ο Ντράγκαν λοιπόν έπαιρνε το αυτοκίνητο πολύ συχνά και το έφερνε τις περισσότερες φορές αργά το βράδυ. Το άφηνε στην αυλή της φοιτητικής εστίας κάτω από το μπαλκόνι του δωματίου μου και έφευγε χωρίς να με ξυπνήσει. Ο αθεόφοβος ποτέ δεν έλεγε να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητο.
Πολλλές φορές μάλιστα μου άφηνε και σημείωμα στο ταμπλό. «Πρόσεξε μην μείνεις από βενζίνη. Είναι σχεδόν άδειο!» Δεν ήταν κανένας τσιγκούνης. Πολλές φορές μας κερνούσε φαγητό και ποτό και σε πολλούς δάνειζε και χρήματα. Δανεικά κι’ αγύριστα. ΄Ομως βενζίνη δεν εννοούσε να βάλει στο αυτοκίνητο.
Μια μέρα που ήξερα ότι θα ερχόταν να πάρει το αυτοκίνητο του άφησα κι’ εγώ ένα σημείωμα στο ταμπλό. « Πρόσεχε τα λάστιχα είναι φαγωμένα σχεδόν πλήρως!»
Το πρωί της επόμενης μέρας όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητο βρήκα στο ταμπλό μια σημείωση από τον Ντράγκαν. «Από λάστιχο δεν πρόκειται να μείνεις! Πρόσεξε μην μείνεις από βενζίνη!»
Κοίταξα και είδα ότι το αυτοκίνητο είχε τέσσερα ολοκαίνουρια λάστιχα και ως συνήθως ο δείχτης για τα καύσιμα στο μηδέν!
Κώστας Χατζηπαύλου
Λευκωσία 1979 (Μεταδόθηκε από σχετική εκπομπή του ΡΙΚ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου