Τελευταία φορά

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ

Ήταν το απόγευμα της παραμονής της επίθεσης του τουρκικού στρατού στη Μια Μηλιά όταν την επομένη έσπαζε η αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς και άρχιζε η επέλαση προς την Αμμόχωστο. Τότε ήταν που τα δυο αδέλφια βρέθηκαν στο σπίτι τους, με άδεια, στο Κάτω Βαρώσι. Την επομένη το πρωί έπρεπε να παρουσιαστούν στις μονάδες όπου υπηρετούσαν στη Λευκωσία. Έκαναν το μπάνιο τους και άφησαν τα στρατιωτικά τους ρούχα στη μητέρα τους για πλύσιμο. Έβαλαν πολιτική περιβολή και πήγαν για σουβλάκια. Εκεί συμφώνησαν να πάνε μαζί στη Λευκωσία παρόλο που υπηρετούσαν σε διαφορετικές μονάδες.

Καθώς απολάμβαναν τα σουβλάκια τους, συνοδεύοντάς τα με μπίρα, μια άλλη παρέα μπήκε στο σουβλατζίδικο. Ένας από την παρέα απευθύνθηκε στον ένα αδελφό:

          -  Γεια σου Σωτήρη. Κι εσύ με άδεια;

- Ναι αύριο το πρωί επιστρέφω στη μονάδα μας. Κοπιάστε!

Οι δυο παρέες έγιναν μια και πίνοντας μπίρες ο Σωτήρης συμφώνησε με το συνάδελφό του να πάνε μαζί στη Λευκωσία, στη μονάδα τους. Άφησε τον αδελφό του να πάει  μόνος με τους δικούς του συναδέλφους. Γύρω στα μεσάνυχτα οι στρατιώτες ξεκίνησαν ο καθένας για το σπίτι του για ύπνο. Τα δυο αδέλφια μπήκαν στο σπίτι τους αλλά σε λίγο άκουσαν να σταματά μπροστά στην πόρτα τους ένα αυτοκίνητο και κάποιο να φωνάζει:

-         Σωτήρη βάλε τα στρατιωτικά σου και έλα να πάμε στο σπίτι μου. Να κοιμηθούμε εκεί και να φύγουμε το πρωί για τη μονάδα μας αφού περάσουμε να πάρουμε ακόμη ένα συνάδελφο που μένει εκεί κοντά

Ο Σωτήρης δίστασε για λίγο γιατί ήθελε να δει τη μητέρα του το πρωί πριν φύγει αλλά στο τέλος έβαλε τη στρατιωτική του στολή, ασιδέρωτη ακόμη και αφού αποχαιρέτησε τον αδελφό του έφυγε. Του είπε «εις το επανειδείν» όπως έλεγαν τα δυο αδέλφια αστειευόμενα.

Η γραμμή της Μια Μηλιάς είχε σπάσει από τα χαράματα. Ο Σωτήρης έφυγε για τη μονάδα του από το δρόμο Αμμοχώστου-Λευκωσίας ενώ το αυτοκίνητο με τον άλλο αδελφό άλλαξε πορεία την τελευταία στιγμη και πήρε το δρόμο για τη Λευκωσία μέσω Λύσης.

Μετά την κατάληψη της Αμμοχώστου από τον τουρκικό στρατό συμφωνήθηκε εκεχειρία. Ο ένας αδελφός μετά από πολλές περιπέτειες κατάφερε να εντοπίσει την οικογένειά του σε ένα αντίσκηνο στο Δασάκι Άχνας. Ο Σωτήρης δεν εμφανιζόταν. Άρχισαν να τον ψάχνουν. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους δεν ήταν.

Μετά από μερικούς μήνες αναζήτησης βρήκαν ένα συνάδελφό του που ήταν στο ίδιο αυτοκίνητο με το οποίο πήγαιναν στη μονάδα τους στη Λευκωσία. Τους είπε ότι ήξερε:

-         Σε κάποιο σημείο κοντά στη Μια Μηλιά καταλάβαμε ότι το αρμα που συναντήσαμε ήταν τούρκικο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και τρέξαμε να κρυφτούμε σε ένα περιβόλι εκεί κοντά. Χαθήκαμε. Ο καθένας έτρεχε να κρυφτεί όπου νόμιζε καλύτερο. Το περιβόλι γέμισε με Τούρκους στρατιώτες που πυροβολούσαν σε κάθε κατεύθυνση. Ήταν η τελευταία φορά που είδα το Σωτήρη. Κατάφερα τρέχοντας προς το νότο να σωθώ αφού κρύφτηκα σε μια άδεια δεξαμενή νερού. Το βράδυ τα κατάφερα να φτάσω σε ένα φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς. Το πλησίασα φωνάζοντας ότι είμαι Έλληνας για να μην ανοίξουν πυρ. Ούτε τον άλλο συνάδελφο είδα έκτοτε. Στο αυτοκίνητο είμασταν τρεις.

Το όνομα του Σωτήρη γράφτηκε στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων. Αγνοούμενος, μια λέξη που δεν υπήρχε μέχρι τότε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Τις πρώτες δεκαετίες ο αδελφός του Σωτήρη πίστευε πως θα συναντούσε και πάλι τον αδελφό του. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι για τελευταία φορά τον είδε εκείνο το μοιραίο βράδυ που επέστρεψαν σπίτι από το σουβλατζίδικο και ο Σωτήρης έφυγε με το συνάδελφό του για να πάει μαζί του στη μονάδα του.

Ούτε τα οστα του Σωτήρη εντοπίστηκαν. Ο αδελφός του, τόσα χρόνια μετά, όποτε ακούει τις λέξεις «τελευταία φορά», κοκκινίζει και αν τον κοιτάξει κάποιος προσεχτικά στα μάτια θα προσέξει ότι είναι βουρκωμένα …

Κ.Α.Χ

2.11.2018