Quell decadence

QUELL DECADENCE

Η γενιά μας ήταν αυτή της αποταμίευσης. Από την πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου μεγαλώσαμε, γαλουχηθήκαμε με το «φασούλι, φασούλι γεμίζει το σακούλι». Κάθε Δευτέρα πηγαίναμε στο σχολείο με το βιβλιάριο της Συνεργατικής και με ένα-δυο σελίνια στο χέρι για κατάθεση. Ξεκινήσαμε με μισό σελίνι και φτάσαμε στην έκτη τάξη να καταθέτουμε καμιά φορά πεντασέλινο, χαρτονόμισμα!

Ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου η φωνή της γιαγιάς μου: «Να βάζετε στη πάντα κάτι τώρα που είστε νέοι για να έχετε για τα γηρατειά σας»

Ακούω ακόμη και τη ρήση της μητέρας μου: «Φυλάω δυο σελίνια από την κάθε λίρα που περνά από τα χέρια μου. Αν η λίρα ήταν δεκαοκτώ σελίνια, όπως ήταν κάποτε δεν θα περνούσα;»

Οι Τράπεζες είχαν μια μαγεία για τα παιδιά. Ο τόπος με τα πολλά λεφτά. Έβαζες εκεί τα χρήματά σου, αυξάνονταν και σου τα έδιναν πίσω όποτε ήθελες. Μαγικά πράγματα στην παιδική φαντασία.

Όμως φτάσαμε στα χρόνια της απο9μυθοποίησης και της εξαθλίωσης. Έκλεισε η Τράπεζα! Πτώχευσε! Έκλεισαν οι πόρτες, κατέβηκαν οι φαντασμαγορικές πινακίδες με τα πολλά χρώματα … ΤΡΑΠΕΖΑ-BANK. Η γιαγιά που έβαζε στην πάντα για τα γηρατειά της έμεινε άφραγκη και νέες λέξεις και έννοιες προστέθηκαν στο λεξιλόγιό της. Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα! Ήξεραν τα δύο Π (Πειραϊκή Πατραϊκή). Τώρα έμαθαν και τα τρία Ε. Ήξεραν το παντοπωλείο του Κάκαρου. Τώρα έμαθαν και το κοινωνικό παντοπωλείο. Οι νοικοκυραίοι που φιλοξενούσαν τόσο κόσμο απλόχερα περιμένουν στην ουρά για λίγο ρύζι, λίγη ζάχαρη και καμιά κονσέρβα.

Κάθε ένας στη ζωή του, δούλεψε τίμια, άλλος σε κάποιο γραφείο, άλλος στη σκαλωσιά με το μυστρί στο ροζιασμένο του χέρι, με ήλιο ή με βροχή, δεν πέρασε όμως από τα χέρια τους ούτε ένα εκατομμύριο. Τώρα ακούνε για κάποια golden boys, κάτι κωλόπαιδα τα λέει ο λαός, που κάθε χρόνο μάζευαν μερικά εκατομμύρια. Αναστενάζουν και πονούν και μάταια περιμένουν να δουν κάποιους πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.

Η εξαθλίωση ενός λαού από την ελίτ της οικονομίας και της πολιτικής!

Κ.Α.Χ.

20.9.2016