Ο ΛΕΟ, Ο
ΜΑΥΡΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ
Καθόμουνα χτες το απόγευμα στο μπαλκόνι του σπιτιού μας
και διάβαζα το βιβλίο του Φερνάντο Μπεσσόα «Ο Αναρχικός Τραπεζίτης», με μουσική
υπόκρουση από ραδιόφωνο. Όχι πραγματικό ραδιόφωνο τρανζίστορ αλλά μια μικρή
ασύρματη συσκευή που ενώνεται με το κινητό και μεταδίδει όποιο σταθμό θέλεις.
Ασύρματο μεγάφωνο, «κιτ» αγγλιστί ή «μασκαραλίκι» όπως συνηθίζω να το λέω εγώ.
Οπότε ακούω τη φωνή της Αλίκης Βουγιουκλάκη να τραγουδά ναζιάρικα το «νιάου ρε
γατούλα με τη ροζ μυτούλα». Έκλεισα το βιβλίο μου, ακόμη να το τελειώσω και
θυμήθηκα τους γάτους που πέρασαν κατά καιρούς από το σπίτι μας.
Ο Λέο ήταν ένας γάτος «τιγρέ» που συμπαθούσε ιδιαίτερα τη
μικρή μας κόρη και για εκείνη ήταν «ο γάτος της». Τον φρόντιζε κι αυτός το
αναγνώριζε και της έκανε παρέα ακόμη και στο δωμάτιό της. Μια μέρα ο Λέο
εξαφανίστηκε. Η μικρή μας κόρη ήταν απαρηγόρητη. Όλη η οικογένεια βγήκε στους
δρόμους της γειτονιάς και φώναζε «Λέο, Λέο» αλλά μάταια. Καμιά ανταπόκριση.
Πέρασαν μέρες. Πέρασαν βδομάδες αλλά πουθενά ο Λέο. Πέρασαν δυο –τρεις μήνες
χωρίς το Λέο και αρχίσαμε να τον ξεχνούμε. Οπότε ένα βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα
με ξύπνησε ένας γδούπος και σηκώθηκα να δω τι συμβαίνει. Ο Λέο στο κρεβάτι της
μικρής μας κόρης. Ο γδούπος ήταν από το παράθυρο της εξώπορτας μας στο δεύτερο
όροφο που κάποτε αφήναμε κλειστό αλλά ξεκλείδωτο και από εκεί έμπαιναν οι γάτοι
μας στο σπίτι. (Γάτους τώρα δεν έχουμε αλλά οι γρατσουνιές τους στην πόρτα μας
έμειναν!). Ο Λέο λοιπόν μετά από περιπλάνηση τριών μηνών επέστρεψε. Οι πόρτες
στο ισόγειο ήταν κλειστές, αυτός όμως κατάφερε να μπει στο κλιμακοστάσιο από
ένα παράθυρο του πρώτου ορόφου που ήταν ανοιχτό σκαρφαλώνοντας, υποθέτω πάνω
στην κληματαριά. Μετά πήδηξε και άνοιξε το παράθυρο της πόρτας μας και έτρεξε
και χώθηκε στο κρεβάτι της μικρής μας κόρης, αφού «ήταν ο γάτος της».
Ο Μαυρίκος ήταν ένας μαύρος γάτος, κατάμαυρος με πράσινα
μάτια και γι αυτό τον ονομάσαμε έτσι. Να πω την αμαρτία μου εγώ προσωπικά δεν
έδινα σημασία στους γάτους ούτε και ασχολιόμουνα μαζί τους. Ο Μαυρίκος όμως για
κάποιο λόγο που μόνο αυτός ήξερε, με συμπάθησε! Μόλις γύριζα από τη δουλειά
έτρεχε να με υποδεχτεί νιαουρίζοντας και ακολουθώντας με στο σπίτι. Στη
συνέχεια τριβόταν πάνω στα πόδια μου, «γουργούριζε» διακριτικά και άραζε με τις
ώρες δίπλα στα πόδια μου.
Η Μικρή ήταν η γάτα της μεγάλης μας κόρης που δε θυμάμαι
το χρώμα της. Θυμάμαι όμως πως κάποιος στη γειτονιά που είχε καναρίνια μας τη
δηλητηρίασε. Τρέχαμε στο κτηνίατρο το βράδυ όπου η γάτα έτυχε θεραπείας και
πέρασε και ένα βράδυ στην κλινική. Σώθηκε αλλά όχι για πολύ, όπως μας είπε και
ο κτηνίατρος. Τη χάσαμε σε δυο βδομάδες και την «κηδέψαμε» με τις δέουσες
τιμές. Τόσο πολύ την αγαπούσε η μεγάλη μας κόρη που μόνη της έσκαψε το «μνήμα»
για την ταφή! Η Μικρή είχε προλάβει να αφήσει απογόνους. Ένα γατάκι της μάλιστα
ήταν τόσο άσχημο που το φωνάζαμε Άλιεν.
Και ο γάτος της γιαγιάς. Όταν η γιαγιά έμεινε μόνη στο
σπίτι είχε για συντροφιά το γάτο της. Ένα γκριζόμαυρο γάτο, καλοθρεμμένο στον
οποίο μιλούσε και αυτός της απαντούσε με «νιαούρισμα» διαφορετικού τόνου,
ανάλογα και με το ύφος της γιαγιάς. Όποτε πήγαινα να την επισκεφθώ την έβρισκα
με το γάτο στην ποδιά της τον οποίο κατέβαζε και πήγαινε να μου ψήσει καφέ.
Κ.Α.Χ.
12.9.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου