Η Ικαρία

H ΙΚΑΡΙΑ

Κατατάγηκε στον στρατό από την πρώτη μέρα της τουρκικής εισβολής και υπηρέτησε στο μέτωπο Καϊμακλίου-Ομορφίτας-Τράχωνα ως έφεδρος αξιωματικός. Οι μάχες στην περιοχή όπου υπηρετούσε ήταν πάρα πολύ σφοδρές και οι απώλειες μεγάλες. Ο ίδιος τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι από βλήμα όλμου όμως παρέμενε στη θέση του και λάμβανε μέρος στις μάχες για την υπεράσπιση της περιοχής Καϊμακλίου και Ομορφίτας.

Ο έφεδρος αξιωματικός διατηρούσε στην περιοχή Αγίου Δημητρίου στο Καϊμακλί στάβλους με άλογα που ήταν η μεγάλη του αγάπη. Η μεγαλύτερη του αγάπη ήταν το άλογο Ικαρία που έτρεχε στο ιππόδρομο Αγίου Δομετίου και χάρισε στον αφέντη της πολλά πρωρεία και μετάλλια. Όταν πεντρεύτηκε και τον ρωτούσαν ποια είναι η μεγαλύτερη του αγάπη, η γυναίκα του ή η Ικαρία απέφευγε να απαντήσει για να μη θίξει τη γυναίκα του.

Όποτε μπορούσε να φύγει από το μέτωπο είτε με άδεια είτε σκαστός πήγαινε στους στάβλους του και περιποιόταν τα άλογά του. Τα φρόντιζε σαν να ήταν παιδιά του.

Στο δεύτερο γύρο της τουρκικής εισβολής όταν έσπασε η γραμμή της Μια-Μηλιάς κατελήφθησαν και οι στάβλοι του και έχασε όλα του τα άλογα. Όταν το έμαθε ότι οι εισβολείς πήραν την Ικαρία ξέσπασε σε λύγμούς περισσότερο απ’ ότι όταν έχανε στρατιώτες του. Ήταν απαρηγόρητος. Πήγαινε καθημερινά μέχρι τη φυλάκια της γραμμής κατάπαυσης του πυρός όπως αυτή καθορίστηκε μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού στην Αμμόχωστο και με τα κυάλια του παρατηρούσε για πολλή ώρα ψάχνοντας μήπως εντοπίσει την Ικαρία.

Μετά την αποστράτευσή του και όταν άρχισαν οι πρώτες επαφές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στην Αγγλική στατιωτική βάση της Δεκέλειας και στο χωριό Πύλα, πήγε εκεί. Πολλοί ήτανοι άνθρωποι που προσπαθούσαν μα μάθουε κάτι για κάποιο δικό τους αγνοούμενο. Εκείνος ενδιαφερόταν να μάθει για την Ικαρία και άφησε να εννοηθεί ότι ήταν διατεθειμένος να πληρώσει και «λύτρα» φτάνει να ξανάβρισκε το αγαπημένο του άλογο.

Μάταια περίμενε για περισσότερο από ένα μήνα ότα πήρε μήνυμα ότι το άλογό του ήταν ζωντανό και ότι ένας Τουρκοκύπριος ζητούσε χίλιες λίρες ως «λύτρα για να το φέρει στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός και να γίνει η ανταλλαγή. Ένας μεσάζων του ζήτησε να καταβάλει έναντι του συνολικού ποσού το ένα τέταρτο αλλά αυτός αρνήθηκε,

-         Πρώτα να δω το άλογό μου και μετά θα δώσω τα χρήματα.

Στο τέλος ο Τουρκοκύπριος συμφώνησε να φέρει το άλογο έστω και χωρίς την προκαταβολή. Καθόρισαν ένα σημείο κοντά στο κατεχόμενο χωριό Άχνα, όχι μακριά από τον Αστυνομικό Σταθμό που είχαν ανατινάξει οι πραξικοπηματίες. Ο Τουρκοκύπριος θα έφερνε το άλογο σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων από το σημείο όπου θα περίμενε ο ιδιοκτήτης του και τότε θα του έδινε τα χρήματα και θα έπαιρνε το άλογό του.

Γύρω στα μεσάνυχτα βρέθηκαν όλοι στη θέση που είχαν συμφωνήσει. Στο λιγοστό φως του φεγγαριού ο  έφεδρος αξιωματικός είδε το άλογο αλλά δεν το αναγνώρισε. Για να βεβαιωθεί παρά τον κίνδυνο να τους ακούσουν οι Τούρκοι στρατιώτες ψιθύρισε:

-         Ικαρία ...

Καμιά αντίδραση.

-         Δεν είναι η Ικαρία μου, είπε στο μεσάζοντα. Αν ήτα αυτή τώρα θα βρισκόταν κοντά μου και θα έτριβε το καφάλι της στο δικό μου.

Δεν έκανε άλλες προσπάθειες για να βρει το άλογό του. Η Ικαρία ήταν κι αυτή μια από τις πολλές απώλειες του πολέμου.

Μια φωτογραφία της Ικαρίας 44 χρόνια μετά κρέμμεται στον τοίχο του καθιστικού του έφεδρου αξιωματικού τα μάτια του οποίου βουρκώνουν όποτε διηγείται την ιστορία της.

Κ.Α.Χ.

18.12.2018