Από το στρατό

ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Ήμουνα «γραφιάς» εκείνη την περίοδο στο γραφείο του Διοικητή του τάγματος, ενός Ελλαδίτη ταγματάρχη. Έδρα του τάγματος ήταν το παλιό τρελάδικο απέναντι από το Ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ.

Κάθε πρωί περίμενα το διοικητή μπροστά από το διοικητήριο όπου τον μετέφερε ένα στρατιωτικό όχημα. Κατέβαινε από το όχημα, τον χαιρετούσα στρατιωτικά και μου έδινε ένα μαύρο χαρτοφύλακα και μου έλεγε:

-         Στο γραφείο μου με προσοχή!

Εκείνος συνέχιζε συνήθως για επιθεώρηση του τάγματος και εγώ πράγματι με προσοχή μετέφερα το χαρτοφύλακα στο γραφείο του. Κάθε φορά διερωτόμουνα τι απόρρητα έγγραφα θα πρέπει να περιέχει αυτός ο μαύρος χαρτοφύλακας ή ποιους κωδικούς για κινήσεις σε περίπτωση πολέμου κλπ, κλπ και πολλές φορές ένιωθα περηφάνια που τον κρατούσα στα χέρια μου! Μια μέρα δεν άντεξα στον πειρασμό. Βεβαιώθηκα ότι ο διοικητής βρισκόταν μακριά και τον άνοιξα. Δεν ήταν κλειδωμένος και προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως ήταν άδειος και περιείχε μόνο ένα … μήλο! Το μήλο που έτρωγε ο διοικητής κάθε μέρα στις δέκα η ώρα το πρωί!

                                                                  ***

Ήμασταν όλοι παραταγμένοι στο γήπεδο του στρατοπέδου για αναφορά και επιθεώρηση από το διοικητή μας. Το γήπεδο το πατούσαν καθημερινά μερικές εκατοντάδες πόδια και όπως ήταν καλοκαίρι η σκόνη έμοιαζε με αλεύρι και τα άρβυλά μας βυθίζονταν στη σκόνη μέχρι τα ράμματα.

Ο διοικητής έχοντας δίπλα του ένα δόκιμο ανθυπολοχαγό περνούσε από μπροστά μας για επιθεώρηση. Μας είπαν πως όταν σταματήσει μπροστά σε κάποιον αυτός πρέπει να χαιρετήσει και με δυνατή φωνή να πει «στρατιώτης τάδε, τάδε, του δείνα και της δείνα, διατάξτε!» (Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι στρατιωτικοί είναι βαρήκοοι και πρέπει όταν τους μιλούν οι στρατιώτες πρέπει να ξελαρυγγίζονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!)

Σταματούσε λοιπόν που και που ο διοικητής μπροστά από κάποιο στρατιώτη, τον κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω και του έλεγε!

-         Άρβυλα είναι αυτά Έλληνα στρατιώτη, γεμάτα σκόνη;

Στη συνέχεια απευθυνόταν στο δόκιμο ανθυπολοχαγό που κρατούσε ένα σημειωματάριο και του έλεγε:

-         Κοπάνα του ένα τάλιρο!

Όταν τέλειωσε η επιθεώρηση ο δόκιμος ανθυπολοχαγός ρώτησε το διοικητή:

-         Τι να τους κοπανήσω κύριε διοικητά;

-         Ένα τάλιρο, πέντε μέρες φυλακή, αγράμματε! Άρπα κι εσύ ένα τάλιρο να μάθεις!

Τότε οι στρατιώτες υπηρετούσαμε τη φυλακή, δηλαδή ο καθένας έμενε στο στρατό περισσότερες μέρες, τόσες ακόμη όσες ήταν η διάρκεια της φυλακής του!

                                                         ***

Όλο το τάγμα είχαμε πάει εκείνη τη μέρα εκστρατεία σε ένα ορεινό χωριό κοντά στη Λευκωσία και στρατοπεδεύσαμε στους πρόποδες ενός όμορφου πευκόφυτου λόφου. Στήσαμε το αντίσκηνο του διοικητή στην κορυφή του λόφου και χωριστήκαμε σε ομάδες για εκπαίδευση. Στην περιοχή υπήρχαν ήδη πολλές όμορφες επαύλεις με πισίνες και ωραίους κήπους.

Σε κάποια στιγμή έφτασε στον κύριο δρόμο ένα πολιτικό αυτοκίνητο από το οποίο κατέβηκε η σύζυγος του διοικητή που μόλις πριν δυο μέρες είχε έλθει από την Ελλάδα. Την παρέλαβε ένας δόκιμος ανθυπολοχαγός και τη συνόδευσε για να πάνε στο αντίσκηνο του διοικητή. Ο διοικητής την είδε που κοίταζε μια έπαυλη εκεί κοντά και άρχισε να τρέχει από το λόφο προς τα κάτω φωνάζοντας:

-         Βούλα μη λες βίλα! Βούλα μη λες βίλα, παρεξηγάνε αυτοί εδώ!

Κ.Α.Χ.

21.10.2015