Ανέκδοτα φοιτητικής ζωής

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Κάθε φορά που μαζεμένοι σε ένα φοιτητικό δωμάτιο, ακούαμε στο «Πικ-απ» της εποχής το τραγούδι «φέρτε μου ένα μαντολίνο» από την ωραία μελωδική φωνή της Νανάς Μούσχουρη ένας φίλος μας έλεγε πάντοτε τα ίδια και τα ίδια:

-          Θέλω να πάω στο Παρίσι και να εξασφαλίσω εισιτήριο για την αίθουσα «Ολύμπια»  στην πρώτη σειρά, όταν θα δίνει συναυλία η Νανά Μούσχουρη. Θα έχω στο μεταξύ   μαζί μου ένα μαντολίνο και όταν θα τραγουδά το «φέρτε μου ένα μαντολίνο» να σηκωθώ να της το δώσω! Θέλω να δω «πως πονά» κι ας πεθάνω!

Γελούσαμε όλοι και του ευχόμασταν να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Μέχρι σήμερα πάντως δεν τα κατάφερε να δει «πως πονά» η Νανά Μούσχουρη!

                                                                                ***

Ένας συμφοιτητής μας νοίκιασε ένα δωμάτιο σε ένα προάστιο της πόλης και μας κάλεσε μια μέρα, το απόγευμα να πάμε στο σπίτι του να φάμε και να πιούμε. Είχε μάλιστα παραλάβει και πακέτο από την Κύπρο με λουκάνικα και λούντζα κάτι που μας έκανε να θέλουμε περισσότερο να πάμε να δούμε το νέο του δωμάτιο. Μας εξήγησε ποιο λεωφορείο να πάρουμε, σε ποια στάση να κατέβουμε και ποιο δρομολόγιο να ακολουθήσουμε. Κατεβήκαμε λοιπόν από το λεωφορείο και είπαμε να βάζουμε και σημάδια για να ξέρουμε πώς να επιστρέψουμε πίσω στη στάση για το γυρισμό!

Σε κάποια στιγμή ακούμε τον ένα να μας λέει ότι έβαλε σημάδι ένα αυτοκίνητο «σκαθάρι», «Φοξβάγκεν» άσπρου χρώματος που ήταν σταθμευμένο σε ένα σημείο του δρόμου, σε μια γωνιά.

-          Καλά κι αν το μετακινήσει ο ιδιοκτήτης του, θα κρατήσεις τον αριθμό εγγραφής και την ώρα και θα τηλεφωνήσεις στην τροχαία να τον βρει να έρθει να σταθμεύσει εδώ για να βρούμε το δρόμο;

Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι υπάρχουν άτομα που προσανατολίζονται εύκολα και δε χάνονται ποτέ ενώ υπάρχουν άλλα άτομα που όσα σημάδια και να βάλουν στο τέλος θα χαθούν!

                                                           ***

Ήμασταν τέσσερεις φίλοι στο σινεμά και παρακολουθούσαμε μια ταινία με ένα ατύχημα σε ανθρακωρυχείο όπου συνέβηκε έκρηξη και υπήρχε μεγάλη αγωνία για την τύχη των ανθρακωρύχων. Πάνω σε εκείνη τη στιγμή αγωνίας ρωτά ένας από τους φίλους:

-          Δεν μου λες ρε Αντρέα, πώς ανάβουν τα φωτάκια πάνω στα κράνη των ανθρακωρύχων;

-          Με τη «μίλλα του χοίρου», ήρθε η απάντηση και σκάσαμε όλοι στα γέλια. Λίγο έλειψε η ταξιθέτρια να μας πετάξει έξω. Μάλιστα αυτός που ρώτησε κυριεύτηκε από νευρικό γέλιο με αποτέλεσμα να βγει έξω από την αίθουσα και να μη δει το τέλος του έργου.

                                                                        ***

Μια παρέα πήγαμε ένα Σάββατο απόγευμα στο τσίρκο που έκανε περιοδεία και εκείνες τις μέρες έδινε παραστάσεις στην πόλη. Βγήκε στην πίστα ένας κλόουν με τέσσερεις μαϊμούδες που έκαναν όλοι μαζί διάφορα αστεία «νούμερα» και το κοινό έσκαγε στα γέλια. Οι μαϊμούδες  σε κάποια στιγμή σταμάτησαν σε ένα σημείο της πίστας, δε συνεργάζονταν με τον κλόουν και «τσιρλούσαν». Ένας από την παρέα ρώτησε:

-          Τι συμβαίνει ρε παιδιά; Τι έπαθαν οι μαϊμούδες;

-          Τίποτα! Είδαν τους συμπατριώτες τους από την Αφρική και τους χαιρετούν από τη μεγάλη τους χαρά!

Δυο-τρεις σειρές πιο πίσω από εκεί που σταμάτησαν οι μαϊμούδες καθόταν μια ομάδα, προφανώς φοιτητών, από την Αφρική!

(Προβληματιζόμουν αν έπρεπε να καταγράψω αυτό το περιστατικό, λόγω του λιγάκι ρατσιστικού χαρακτήρα του, αλλά τελικά νάτο αφού πρόκειται για πραγματικό γεγονός)

Κ.Α.Χ.

13.8.2015