Πάσχα, Λαμπρή, Ανάσταση!

ΠΑΣΧΑ, ΛΑΜΠΡΗ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Όταν ήμουνα μικρός, πριν πάω ακόμη στο δημοτικό σχολείο, το Αρρεναγωγείο Κα:ιμακλίου, οι έννοιες που άκουα από τους μεγάλους ότι  «θα γιορτάσουμε το Πάσχα», «έρχεται η Λαμπρή» ή «Καλή Ανάσταση», ήταν συγχυσμένες στο μυαλό μου. Δεν με ένοιαζε και πολύ όμως τότε αυτό, γιατί το Πάσχα, η Λαμπρή ή η Ανάσταση, όπως και να την έλεγαν οι μεγάλοι, σήμαινε χαρές και δώρα και καλό φαγητό. Σήμαινε ακόμη εκκλησία τις νυχτερινές ώρες, αυτοσχέδιες κροτίδες, άκακες τότε, «λαμπρατζιές», μικρές τότε και παραδοσιακές, καθώς επίσης και μια μαγεία γιατί ο Χριστός μετά τη σταύρωση αναστηνόταν και νικούσε το θάνατο. Ο Χριστός εκείνες τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ήταν κάτι σαν το «παιδί» του σινεμά που τα έβαζε με τους κακούς και τους νικούσε.

Η καλύτερη μέρα από όλες ήταν το Σάββατο το βράδυ, Κυριακή ξημερώματα, όχι μόνο γιατί αναστηνόταν ο Χριστός αλλά και γι αυτό που ακολουθούσε. Ξεκινούσαμε όλοι οι συγγενείς από τα σπίτια μας, πηγαίναμε στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, ακούαμε τον «Καλό Λόγο», το μήνυμα της Ανάστασης, ανάβαμε τα κεριά μας και πηγαίναμε όλοι το «Άγιο φως» στο σπίτι της γιαγιάς. Εκεί άρχιζε η διασκέδαση με σούπα από βοδινό, με κρέας δαμαλιού και αρνιού, το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών και η δοκιμή της φλαούνας, αυτού του «μαγικού εδέσματος» που τρώγαμε μια φορά το χρόνο!

Εκτός από όλα αυτά στις παιδικές μου αναμνήσεις για την Ανάσταση είναι και η μορφή της Χουανίτα Ντολόρες Ντεπάλμα. Κάθε Λαμπρή, φεύγοντας από την εκκλησία με το κερί στο χέρι με το Άγιο φως, Καθοδόν προς το σπίτι της γιαγιάς, περνούσαμε έξω από το σπίτι της «Σπανιόλας» όπως έλεγαν οι μεγάλοι. Εκεί έξω στο δρόμο καθόταν η Χουανίτα Ντολόρες Ντεπάλμα με μαύρο φόρεμα, στολισμένο στα μανίκια και στο κάτω μέρος με άσπρη δαντέλα, με τα μαλλιά της, στην αρχή μαύρα και στη συνέχεια άσπρα σαν το χιόνι, πιασμένα κότσο ψηλά στο κεφάλι. Καθόταν σε μια καρέκλα τριγυρισμένη από καμιά δεκαπενταριά γάτους και τους μοίραζε κομμάτια φλαούνας.

Ζούσε μόνη της στο σπίτι από τότε που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο άντρας της, ο Δώρος. Ήταν μεγάλο Σάββατο εκείνη τη χρονιά στην οποία έπεφτε το Πάσχα των Καθολικών με τη Λαμπρή των Ορθοδόξων. Ο Δώρος είχε πάει για δουλειά στην Πάφο και επέστρεφε με το αυτοκίνητό του να προλάβει να γιορτάσει το Πάσχα μαζί με τη γυναίκα του. Στον ανήφορο της Κακορατζιάς προσπάθησε να προσπεράσει ένα φορτηγό και συγκρούστηκε μετωπικά μα άλλο αυτοκίνητο που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Ο θάνατός του όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες ήταν ακαριαίος …

Από τους μεγάλους εμείς τα παιδιά ακούαμε που έλεγαν με τρόπο για να μην καταλάβουν δήθεν τα παιδιά, ότι η Χουανίτα Ντολόρες Ντεπάλμα ήταν αρτίστα σε καμπαρέ της Λευκωσίας. Εκεί τη γνώρισε ο Δώρος που είχε τότε επιστρέψει από τη Σκωτία όπου είχε σπουδάσει αρχιτέκτονας, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε παρά την αντίθεση των γονιών του να μη γίνει αυτός ο γάμος. Γάμος με μια «αρτίστα» …

Παιδιά δεν απέκτησαν και έτσι η Χουανίτα Ντολόρες Ντεπάλμα από τότε που έχασε τον άντρα της, μέχρι που έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο. Μοίραζε κάθε Πάσχα φλαούνες στους γάτους της γειτονιάς.

Κ.Α.Χ.

1.5.2016